Over vrijgevige kinderen die hun leven zouden geven.
Er passeren hier heel wat kinderen over de vloer en er zijn er die mijn (t)huis bezielen.
Het zijn kinderen die het laatste stukje energie uit je lijf halen. Je fysieke lichaam laten ervaren alsof je uren aan een stuk ondersteboven in een rollercoaster hebt gezeten. Krampachtig vastgehouden, uit schrik er toch uit te vallen.
Ze laten je brein ontploffen. Een 24/24 race. Bestemming zoekende. De knopjes van de gps herhaaldelijk ingeduwd tot ze niet meer pakken. Maar je blijft toch proberen. De bestemming stond vast. Het onbestemde angstig want we willen zo graag voorbereid zijn.
Het zijn kinderen die ons (zo)gezegd leegzuigen. Wat misschien zelfs zo is? Ze zuigen alle voorgekauwde sh*t uit ons brein, uit ons lijf. Leeggezogen of ruimte creërend voor iets anders?
Over vrijgevige kinderen die hun leven zouden geven.
Laten we even van schoenen veranderen.
Hoe ver gaan deze kinderen? Hoe ver moeten ze gaan om ons te vertellen dat we van spoor moeten veranderen? Tja… eigenlijk wisten we dat al wel want we hebben de knopjes van ‘onze’ gps herhaaldelijk en halsstarrig blijven gebruiken totdat het scherm er doffe vlekken van kreeg.
Laten we ook die schoenen uitdoen.
Misschien kunnen we dan vertragen. Op blote voeten voelen we immers meer. Misschien kiezen we de weg die ons het minst pijn doet. Helaas, we voelen immers anders. Jouw pad is niet het mijne. Mijn pad is niet het jouwe. Ze staan elkaar toe te schreeuwen. Er wordt had geschreeuwd. Het zijn immers kinderen die hun leven zouden geven.
Van andere schoenen aandoen die knellen, van blote voeten die pijn doen, tot schreeuwen om elkaar toch te zien vanuit de ‘ik-doe-potverdekke-moeite’ positie.
Over vrijgevige kinderen die hun leven zouden geven.
Ons hart zou moeten overlopen van dankbaarheid, zo vrijgevig zijn ze in het aanbieden van dat wat er toe doet. Zo vastberaden zijn ze in het aanklampen totdat je ziet wat er toe doet. Zo inspirerend zijn ze totdat je niet anders kan dan in de spiegel zien. Zo helder zijn ze in de chaos totdat je ziet wat er onder je huid kruipt.
Zo aanwezig zijn ze totdat je moe bent en ze je dwingen om te vertragen en al die vrijgevigheid te omarmen.
Over vrijgevige kinderen die hun leven zouden geven.
Misschien kinderlijke onhandigheid om behoeften duidelijk te maken.
Problemen creëren een weg. Weg van… Waarom kan een weg niet gevormd worden vanuit behoeften? De bestemming hoeft immers dan nog niet duidelijk te zijn.
Laten we elk onze schoenen aandoen. Schoenen die passen. Laten we elkaars hand nemen en samen op pad gaan. Dicht bij elkaar zij aan zij. Ondersteund, voelbaar begrijpen, tijd nemen en vertragen. Totdat we zweterige plakkerige handen krijgen die wat moeten bewegen, lucht krijgen en als vanzelf elkaar wat lossen.
Pinky swear beloofd.