De taal die de mond scheidt van het hart

De taal die de mond scheidt van het hart

de taal die de mond scheidt van het hart
het hart van het bloed
het bloed van de botten
archiefkasten met verloren verhaallijnen
waarin je soms in de weerklank
van een verre voorouder
jezelf ontmoet
de taal die je ziel terug naar huis zingt

de taal zo kaal
dat ze je niets geeft om je mee te bedekken

maar het liefste is me
de taal die me zo bloot legt

als mijn huid maar toelaat

Fragment uit ‘Polyglot’

Helemaal weg van dit stukje uit het gedicht van Polyglot van Babs Gons.  Ik heb het geadopteerd als weesgedicht en het mag deze maand op mijn raam pronken.  Voor mij verdient deze een plaatsje op mijn blogpagina.  Hetpast in mijn (t)huis en in mijn praktijk.  Treffend vanuit autismeperspectief.  Voor al wie het lezen en voelen wil.  Ik vind het alleszins prachtig.

Wat zou het voor jullie betekenen?  Of zoals Babs Gons het zelf beschrijft:

“Over leven zonder verontschuldiging: voluit dus, zonder op de rem te staan.  En er tegelijkertijd bewust van zijn dat er vanbinnen altijd, bij iedereen, een strijd gaande is om te mogen zijn wie je bent in een wereld die soms iets anders van je vraagt of verwacht.”

Zoek zeker het ganse gedicht een keer op.  Het is de moeite.